Marinduque Sea of Clouds
The chill of January mornings in Marinduque and navigating the cold, thinking of unspoken young love. Discover how the Sea of Clouds intertwines with the warmth of a fleeting smile in this introspective poem.

Hamog ng Enero

Sa bawat hakbang,
naririnig ang ingit ng sapatos sa daang galing sa bundok.
Ang hanging tila ayaw bumitaw sa gabi
ay sumasalat sa balat—
lamig na umaabot sa kalamnan.

Binubuo ko ang hamog sa bibig,
tulad ng paghawak sa isang alaala:
ang ikot ng buhok mo sa noo,
ang ngiti mong
kayhirap hulihin ng tingin.

Ang bawat hakbang ko’y may bahagyang ingit,
pati ang dahon sa gilid ng landas,
tila napupunit sa bawat dampi ng paang nagmamadaling makasilay
sa nais.

Biglang kong naisip ang daliri sa paang nasubsob sa kanto ng pinto,
dahil sa pagkabigla nang dumaan ka sa harapan.
Ni hindi mo tinapunan ng tingin
noong pumalatak ako sa sakit.

Ang Enero sa Marinduque,
mas malapit ang langit sa lupa,
ang hamog ay kumot,
ang lamig ay sapot na hindi kayang ikubli
ang araw na dahan-dahang nawawala.

At ikaw, marahil,
nasa panaginip pa,
kung saan ang bawat daan ay maaaninag
ngunit hindi mararating,
kung saan ang mga ibon ay nag-aawitan,
at ang batis ay paulit-ulit na nagsasalaysay
ng mga hindi ko kailanman maririnig.

Hinugot kita mula sa panaginip,
tulad ng pagdama sa hapdi ng sugat,
tulad ng pagkagat sa langib ng daliri,

hindi upang masaktan,
kundi dahil tanging siyang may dala ng init.

-Stafford Challenge 2025

Share the Post: